شعرعمر خیام نیشابوری

با تو به خرابات اگر گویم راز
به زانکه به محراب کنم بی تو نماز

ای اول و ای آخر خلقان همه تو
خواهی تو مرا بسوز و خواهی بنواز

*****

می خوردن و شاد بودن آیین منست
فارغ بودن ز کفر و دین دین منست

گفتم به عروس دهر کابین تو چیست
گفتا دل خرم تو کابین منست

*****

از کوزه‌گری کوزه خریدم باری
آن کوزه سخن گفـت ز هر اسراری

شاهی بودم کـه جام زرینـم بود
اکـنون شده‌ام کوزه هر خـماری

*****

آن قـصر کـه با چرخ همیزد پهـلو
بر درگـه آن شـهان نـهادندی رو

دیدیم کـه بر کنگره‌اش فاختـه‌ای
بنشستـه همی گفت که کوکوکوکو

*****

از آمدن بـهار و از رفـتـن دی
اوراق وجود ما همی گردد طی

می خورد مخور اندوه که فرمود حکیم
غمهای جهان چو زهر و تریاقش می

*****

ایدل تو به اسرار معـما نرسی
در نکـتـه زیرکان دانا نرسی

اینجا به می لعل بهشتی می ساز
کانجا که بهشت است رسی یا نرسی

*****

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم